χωρίς άλλη αναβολή
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
51 ~ Μάριο ντε Σα Καρνέιρο: ένα τέλος, τελειωμένο άσχημα
(από το) Μανικιούρ
Έχει χίλια χρώματα ο αέρας, χίλιες παλλόμενες δονήσεις.
Ομιχλώδη, αλληλλοεπικαλυπτόμενα σχέδια
Γκρεμίζοντας βέλη, ευμετάβλητες λίστες, ευέλικτους δίσκους,
Κατορθώνουν αμυδρά να με σκιαγραφήσουν
Όλη την τρυφερότητα που θα μπορούσα να έχω ζήσει,
Όλο το μεγαλείο που 6α μπορούσα να έχω νιώσει,
Όλα τα σκηνικά που υπήρξα ανάμεσα τους.
Να που λίγο λίγο προσεγγίζω
Την έμμονη ιδέα ενός αδύναμου χαμόγελου
Που μάταιοι καθρέφτες αντανακλούν...
Ανάλαφρη, ελικοειδής καμπύλη...
Λεπτή, κρυσταλλωμένη δόνηση...
Ανεπίτευκτη μετατόπιση...
Αστραπιαία σπίθα ατμοσφαιρική...
Κι όλα, όλα με πηγαίνουν έτσι στο διάστημα
Από αναρίθμητες, πολλαπλές, ελεύθερες, ολισθηρές
Διασταυρώσεις σχεδίων.
Κι εκεί, στο μεγάλο καθρέφτη των φαντασμάτων
Όπου κυματίζει και κουρελιάζεται όλο το παρελθόν μου,
Σαπίζει το παρόν μου
Κι είναι ήδη στάχτη το μέλλον μου...
μτφ: Γιάννης Σουλιώτης
(από τα) Πριονίδια
Η ζωή μου έπεσε
Και δεν έχω κανέναν να τη σηκώσει,
Από τη Δύση της Ανατολής
Η ζωή μου πληγώθηκε.
Κι εκεί είναι, η χαριτωμένη, εκεί είναι
Ξαπλωμένη, με τα πόδια σταυρωμένα,
Στον ατέλειωτο καναπέ
Της καπιτονέ
Ψυχής μου.
Έτσι είναι. Η Ψυχή μου
Πριν ονειρευόταν τις Ρωσίες,
Χαλάρωσε και ονειρεύεται μόνο χνούδια.
[....]
Αποφασίζω να την αφήσω
Στο νιπτήρα ενός καφέ,
Όπως ένα ξεχασμένο δαχτυλίδι
Κι ένα τέλος, τελειωμένο άσχημα.
μτφ: Γιάννης Σουλιώτης
31 Μαρτίου 1916
Παρεκτός αν συμβεί θαύμα, την επόμενη Δευτέρα (ή την προηγούμενη μέρα) ο φίλος σου Μάριο ντε Σα Καρνέιρο θα πάρει μια γερή δόση στρυχνίνης και θα χαθεί απ' αυτόν τον κόσμο.
(γράμμα στον Φερνάντο Πεσσόα)
Mário de Sá-Carneiro (1890-1916)
Στις 26 Απριλίου, στο Παρίσι, σ' ένα ξενοδοχείο της Μονμάρτρης, με κατάποση μεγάλης δόσης στρυχνίνης. Υποφέροντας από κατάθλιψη, νιώθοντας άκρως δυστυχής, απογοητευμένος από την ζωή του και αντιμέτωπος με πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
- Τα ποιήματα είναι από την Ανθολογία Πορτογαλικής Ποίησης
του Γιάννη Σουλιώτη - εκδ. Ροές, 2008
(φωτ: escamoes.pt)
Έχει χίλια χρώματα ο αέρας, χίλιες παλλόμενες δονήσεις.
Ομιχλώδη, αλληλλοεπικαλυπτόμενα σχέδια
Γκρεμίζοντας βέλη, ευμετάβλητες λίστες, ευέλικτους δίσκους,
Κατορθώνουν αμυδρά να με σκιαγραφήσουν
Όλη την τρυφερότητα που θα μπορούσα να έχω ζήσει,
Όλο το μεγαλείο που 6α μπορούσα να έχω νιώσει,
Όλα τα σκηνικά που υπήρξα ανάμεσα τους.
Να που λίγο λίγο προσεγγίζω
Την έμμονη ιδέα ενός αδύναμου χαμόγελου
Που μάταιοι καθρέφτες αντανακλούν...
Ανάλαφρη, ελικοειδής καμπύλη...
Λεπτή, κρυσταλλωμένη δόνηση...
Ανεπίτευκτη μετατόπιση...
Αστραπιαία σπίθα ατμοσφαιρική...
Κι όλα, όλα με πηγαίνουν έτσι στο διάστημα
Από αναρίθμητες, πολλαπλές, ελεύθερες, ολισθηρές
Διασταυρώσεις σχεδίων.
Κι εκεί, στο μεγάλο καθρέφτη των φαντασμάτων
Όπου κυματίζει και κουρελιάζεται όλο το παρελθόν μου,
Σαπίζει το παρόν μου
Κι είναι ήδη στάχτη το μέλλον μου...
μτφ: Γιάννης Σουλιώτης
(από τα) Πριονίδια
Η ζωή μου έπεσε
Και δεν έχω κανέναν να τη σηκώσει,
Από τη Δύση της Ανατολής
Η ζωή μου πληγώθηκε.
Κι εκεί είναι, η χαριτωμένη, εκεί είναι
Ξαπλωμένη, με τα πόδια σταυρωμένα,
Στον ατέλειωτο καναπέ
Της καπιτονέ
Ψυχής μου.
Έτσι είναι. Η Ψυχή μου
Πριν ονειρευόταν τις Ρωσίες,
Χαλάρωσε και ονειρεύεται μόνο χνούδια.
[....]
Αποφασίζω να την αφήσω
Στο νιπτήρα ενός καφέ,
Όπως ένα ξεχασμένο δαχτυλίδι
Κι ένα τέλος, τελειωμένο άσχημα.
μτφ: Γιάννης Σουλιώτης
31 Μαρτίου 1916
Παρεκτός αν συμβεί θαύμα, την επόμενη Δευτέρα (ή την προηγούμενη μέρα) ο φίλος σου Μάριο ντε Σα Καρνέιρο θα πάρει μια γερή δόση στρυχνίνης και θα χαθεί απ' αυτόν τον κόσμο.
(γράμμα στον Φερνάντο Πεσσόα)
Mário de Sá-Carneiro (1890-1916)
Στις 26 Απριλίου, στο Παρίσι, σ' ένα ξενοδοχείο της Μονμάρτρης, με κατάποση μεγάλης δόσης στρυχνίνης. Υποφέροντας από κατάθλιψη, νιώθοντας άκρως δυστυχής, απογοητευμένος από την ζωή του και αντιμέτωπος με πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
- Τα ποιήματα είναι από την Ανθολογία Πορτογαλικής Ποίησης
του Γιάννη Σουλιώτη - εκδ. Ροές, 2008
(φωτ: escamoes.pt)
Ετικέτες G-L
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010
50 ~ Τζων Γκουλντ Φλέτσερ: Την όγδοη ώρα
Άνοιξη
Την πρώτη ώρα, ήταν σαν κάποιος να είπε "Σήκω."
Την δεύτερη ώρα, ήταν σαν κάποιος να είπε "Βγες έξω."
Και οι αστερισμοί του χειμώνα που είναι σαν άτονα βοϊδομάτια
Έδυσαν στον λευκό βορεινό ορίζοντα.
Την τρίτη ώρα, ήταν σαν κάποιος να είπε, "Διψάω."
Την τέταρτη ώρα όλη η γη ήταν γαλήνια:
Λίγο μετά τα σύννεφα ξαφνικά λικνίσθηκαν, χαμήλωσαν και ξέσπασαν'
Και η βροχή πλημμύρισε την κοιλάδα, τον κάμπο και τον λόφο.
Την πέμπτη ώρα, τον θρόνο κατέλαβε το σκοτάδι'
Την έκτη ώρα, η γη σείστηκε και βόγκηξε ο αέρας'
Την έβδομη ώρα, ο κρυμμένος σπόρος είχε σπαρθεί'
Την όγδοη ώρα, παρέδωσε το πνεύμα κι υπέκυψε.
Την ένατη ώρα, σφράγισαν το μνήμα'
Και η γη βουβάθηκε για τρεις ώρες.
Αλλά την δωδέκατη ώρα, ένας και μόνο κρίνος βλάστησε
στο μισοσκόταδο, και τον ακολούθησε μια ολόκληρη στρατιά ανθέων.
μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
Ακτινοβολίες
Χ
Σήμερα δεν θά 'χεις
παρά ένα και μόνο τραγουδάκι από μένα,
Επειδή μ' έχει κατακτήσει η λιακάδα.
Δεν θα το άλλαζα αυτό με κανένα βασίλειο.
Είμαι ένα χελιδόνι που κάνω κύκλους,
Το γαλάζιο παντού με γεμίζει χαρά.
Είμαι ένα γλαρωμένο χλοοκοπτικό
Στην πιο πράσινη σκιά.
μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
(φωτ: encyclopediaofarkansas.net)
Την πρώτη ώρα, ήταν σαν κάποιος να είπε "Σήκω."
Την δεύτερη ώρα, ήταν σαν κάποιος να είπε "Βγες έξω."
Και οι αστερισμοί του χειμώνα που είναι σαν άτονα βοϊδομάτια
Έδυσαν στον λευκό βορεινό ορίζοντα.
Την τρίτη ώρα, ήταν σαν κάποιος να είπε, "Διψάω."
Την τέταρτη ώρα όλη η γη ήταν γαλήνια:
Λίγο μετά τα σύννεφα ξαφνικά λικνίσθηκαν, χαμήλωσαν και ξέσπασαν'
Και η βροχή πλημμύρισε την κοιλάδα, τον κάμπο και τον λόφο.
Την πέμπτη ώρα, τον θρόνο κατέλαβε το σκοτάδι'
Την έκτη ώρα, η γη σείστηκε και βόγκηξε ο αέρας'
Την έβδομη ώρα, ο κρυμμένος σπόρος είχε σπαρθεί'
Την όγδοη ώρα, παρέδωσε το πνεύμα κι υπέκυψε.
Την ένατη ώρα, σφράγισαν το μνήμα'
Και η γη βουβάθηκε για τρεις ώρες.
Αλλά την δωδέκατη ώρα, ένας και μόνο κρίνος βλάστησε
στο μισοσκόταδο, και τον ακολούθησε μια ολόκληρη στρατιά ανθέων.
μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
Ακτινοβολίες
Χ
Σήμερα δεν θά 'χεις
παρά ένα και μόνο τραγουδάκι από μένα,
Επειδή μ' έχει κατακτήσει η λιακάδα.
Δεν θα το άλλαζα αυτό με κανένα βασίλειο.
Είμαι ένα χελιδόνι που κάνω κύκλους,
Το γαλάζιο παντού με γεμίζει χαρά.
Είμαι ένα γλαρωμένο χλοοκοπτικό
Στην πιο πράσινη σκιά.
μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
John Gould Fletcher (1886–1950)
Στις 20 Μαΐου, στο Λιτλ Ροκ του Αρκάνσας, αφέθηκε να πνιγεί σε μια ρηχή λίμνη κοντά στο σπίτι του. Υποφέροντας από κατάθλιψη, εξ αιτίας της επιδείνωσης της αρθρίτιδας που τον βασάνιζε και της αφάνειας στην οποία είχε περιπέσει, μετά που τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ.
Στις 20 Μαΐου, στο Λιτλ Ροκ του Αρκάνσας, αφέθηκε να πνιγεί σε μια ρηχή λίμνη κοντά στο σπίτι του. Υποφέροντας από κατάθλιψη, εξ αιτίας της επιδείνωσης της αρθρίτιδας που τον βασάνιζε και της αφάνειας στην οποία είχε περιπέσει, μετά που τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ.
(φωτ: encyclopediaofarkansas.net)
